SCHOPPENVROUW – DE EXPOSITIE
Het hoeft niet mooi te zijn, maar echt.
Deze expositie is ontstaan in dialoog met de theatervoorstelling Schoppenvrouw van Ekaterina Levental. In deze intense solovoorstelling komen vijf vrouwen tot leven die elk een strijd hebben gevoerd – zichtbaar of verborgen – met identiteit, vrijheid, liefde, verlies en publieke verwachting.
De schilderijen zijn geen illustraties van hun levens, maar autonome verbeeldingen van de thema’s die hen verbinden. Ze zijn geïnspireerd door echo’s uit hun verhalen, innerlijke tegenstrijdigheden, en de maatschappelijke projecties waarmee zij moesten omgaan.
⸻
De Schoppenvrouw – een archetype
De Schoppenvrouw is meer dan een speelkaart. Ze is een symbool van de vrouw die weet, ziet en zwijgt. In deze expositie is zij de figuur waar alles samenkomt: de vrouw die wordt bekeken, gevreesd, bewonderd, en zelden echt gekend.
⸻
Over de schilderijen
De werken in deze serie wisselen tussen portret en abstractie, tussen symboliek en rauwe emotie. Sommige beelden nodigen uit tot reflectie, andere confronteren. Net als de vrouwen zelf zijn ze niet in één blik te vangen.
De schilderijen zijn gegroepeerd rond thema’s als:
• De façade en de binnenwereld
• De rol die men speelt en de prijs die men betaalt
• Het moment waarop alles kantelt
⸻
Slotgedachte
In een wereld waarin vrouwen voortdurend worden bekeken, beoordeeld en herinnerd – vaak als symbool, zelden als mens – wil deze expositie ruimte geven aan wat eronder ligt. Niet perfect. Niet mooi. Maar echt
⸻
Kunstenaarsstatement – Ellen van Gijsel
Als beeldend kunstenaar ben ik gefascineerd door wat we niet meteen zien: de gelaagdheid achter een gezicht, de barst onder een perfect oppervlak, de stilte in een blik. In deze serie werk ik met tegenstellingen: kwetsbaarheid versus kracht, collectieve projectie versus persoonlijke waarheid.
Mijn werk is intuïtief en onderzoekend. Ik gebruik verschillende materialen – verf, inkt, papier– en werk laag over laag, tot het beeld zichzelf begint te vormen. Ik geloof dat kunst niet altijd ‘mooi’ hoeft te zijn. Soms moet het wringen, krassen, stilstaan. Zodat je als kijker iets voelt dat je niet meteen kunt benoemen.
Deze expositie is voor mij een eerbetoon aan vrouwen die iets fundamenteels laten zien over mens-zijn – ook als dat schuurt.
